Bieruma Oostingweg 6

Ooit resideerde hier de Friese adel. Langs de boomrijke lanen lieten ze landhuizen bouwen met klinkende namen als ‘Pauwenburg’, ‘Klein- Jagtlust’, ‘Oranjestein’, ‘Oranjewoud’. In de jaren zestig en zeventig waren het de ‘nouveaux riches’ die op Oranjewoud neerstreken: grote aannemers en notarissen in ruste, gepensioneerde bankdirecteuren. Ze lieten dure huizen bouwen in de villawijk of langs de rustige boswegen net buiten de dorpskern.

De bank was verkocht, de kinderen de deur uit. In september 1972 verlieten Tjeerd en Elly Leeuwarden om zich hier te vestigen. Hun gasten komen Oranjewoud meestal binnen aan de westkant, waar de A32 loopt.

Ze moeten het dorp door, langs de hoofdstraat en voorbij hotel Tjaarda met paviljoen, orangerie en speeltuin. De speeltuin, die de meeste Friezen tijdens schoolreisjes bezochten, lijkt kleiner geworden. Hoe had men daar ooit, beduusd door het lawaai, de omvang van de familieschommels, zo door kunnen worden geïmponeerd? Voorbij de speeltuin buigt de weg naar links en maakt de bebouwing plaats voor bosschages met hier en daar statige huizingen of kleine stukken open veld. Net wanneer men denkt te ver te zijn gereden en het huis al voorbij te zijn, is daar nummer zes en ziet men tussen de bomen een lage villa. Men had, na de grote buitenplaatsen, op wat meer gehoopt…

Hier zat in de zomer van 1973 Tjeerd in zijn tuin achter het huis, zich verbazend over de stilte en de natuur. Hij schreef een brief aan Jan Marten over zijn negenentwintigjarig huwelijk en over Zyp-Zet, ‘dat geleidelijk is gegroeid als een stukje “eigen” van ons en de kinderen.’ En over zijn eldorado:

‘Wij hebben nooit durven dromen nog eens in zo’n rustige omgeving te mogen wonen als ons nu beschoren is. Op deze zonovergoten dag gezeten achter in de tuin, mammie met Julius amechtig aan haar voeten 20 meter verderop onder een boom, de vogeltjes kwinkelerend en zich badend en wassend in de waterbakjes, een schichtig konijntje achter mij spelend (nog niet door Julius ontdekt), op de achtergrond ons huis, zich langzaam maar zeker verschuilend in de schaduw door de reeds dalende zon, een keppel paarden stoeiend in de wei naast ons, voel ik mij in een lustoord .…

Het is verrukkelijk hier te zitten en je gedachten te laten gaan waar je het groeien op den duur moet bevorderen en waar je het moet remmen om de alsmaar wisselende natuur een voor het menselijk oog zo mooi mogelijk rustgevend beeld te laten verschaffen.’

Hij bleef een drukbezet man wiens leven gevuld was met allerlei bestuurswerkzaamheden en die bovendien in deze tijd nog rechter-plaatsvervanger werd, maar deze landelijke rust was nieuw. Hij genoot ervan met volle teugen en wierp zich op het tuinieren. In de tuin geurden en bloeiden sneeuwklokje, krokus, longkruid, kievitsbloem, primula, viooltje, keizer- kroon, anemoon, scylla, tulp, hyacinth … Hij kende ze allemaal bij naam, in tegenstelling tot Elly die het tuinieren aan Tjeerd overliet en als ze er eens iets aan deed prompt tegen alle regels zondigde en bijvoorbeeld de jonge top uit de kastanje sneed ‘omdat die zo mooi was.’